فضای ابری

خانه / آموزشی / فضای ابری

فضای ابری

von طراحی سایت منسیکس Facebook Google+
در آموزشی

فضای ابری

فضای ابری بیشتر به یک اصطلاح قرن بیست و یکی شباهت دارد. اما ایده ی اولیه ی آن در دهه ی 50 میلادی شکل گرفت. سیستم اصلی و مرکزی برخی از آنها از طریق اتصال هایی مخصوص بین چند کاربر به اشتراک گذاشته می شد. در این شیوه ی به اشتراک گذاری، بیشتر پردازش رایانه ای توسط همان سیستم مادر صورت می گرفت.

اگر سرعت انتقال اطلاعات بین سیستم ها در آن زمان همراه با سرعت پردازش و فضای در دسترس برای ذخیره سازی را در نظر بگیریم. متوجه می شویم که آن فضای ابری خیلی با این فضای کنونی متفاوت بوده است. و در واقع نسخه ی بسیار ضعیف و سطح پایینی از رایانش ابری، ذخیره سازی ابری و بقیه ی سرویس های ابری کنونی را شامل می شود.

در اصل فضای ابری مجموعه ای از کامپیوترهای به هم متصل شده است. که طراحی شده اند تا به عنوان یک اکوسیستم واحد فعالیت کنند. فضاهای ایجاد شده اند تا یک یا چند سرویس مختلف را اعم از فضای ذخیره سازی، ارسال و دریافت داده و امکان استفاده از نرم افزارهای مختلف عرضه کنند. تا کاربران بتوانند از راه دور از این سرویس ها استفاده نمایند.

 نتیجه این امر بدین صورت می گردد که کاربران مجبور نیستند. خود فضای ابری یا سرویس های مورد استفاده را هر بار روی سیستم هایشان نصب کنند.

چرا اصطلاح “فضای ابری”

شاید علت این باشد که اگر به صورت کلی و یکپارچه به حجم عظیم سیستم های به هم متصل بنگریم، آنها را همانند یک ابر می بینیم. چیزی شبیه به دسته های عظیم ملخ ها در هنگام یورش به مزارع، که از دور مانند ابری قهوه ای به نظر می رسند.

انواع فضاهای ابری و معانی آنها

فضاهای ابری به طور کلی به 2 دسته تقسیم می شوند.

استقرار (deployment) و سرویس ها

استقرار نیز به 4 گروه تقسیم می شود:

فضای ابری خصوصی: این فضا خصوصی طراحی سایت کرج طراحی شده تا در یک نهاد یا سازمان خاص مورد استفاده قرار گیرد. اما برخلاف این تعریف، محیط ابری باید کماکان خارج از سازمان باشد تا واقعا یک فضای ابری نامیده گردد. مدیریت این نوع محیط ابری می تواند از داخل سازمان صورت گیرد و یا می تواند به یک مرکز متخصص امر سپرده شود.

فضای ابری همگانی: این نوع فضا برای عموم آزاد است. از لحاظ ساختاری تنها تفاوت این نوع فضا با مدل قبلی در این است که تنها افراد معینی به فضای خصوصی دسترسی دارند، اما فضای ابری عمومی در اختیار همه است. مانند: دراپ باکس

فضای ابری هیبریدی: وقتی یک تامین کننده ی این فضا، ترکیبی از نوع خصوصی و همگانی آن را در اختیار کاربران قرار می دهد، به آن فضای ابری هیبریدی می گویند. این اتفاق زمانی می افتد که مثلا 2 فضا جدا قرار است اطلاعاتی را با هم به اشتراک بگذارند. یا زمانی که یک شرکت رشد پیدا کرده و شروع به گسترش خدماتش و ارائه ی سرویس های بیشتر می کند.

فضاهای ابری اجتماعی:

وقتی یک فضای ابری خصوصی در میان نهادها و سازمان های مختلفی به اشتراک گذاشته می شود، به آن فضای ابری اجتماعی می گویند. فضای ابری اجتماعی، یک فضای همگانی است که دراختیار بخش محدودی از سازمان ها و شرکت ها و طراحی سایت ها و طراحی سایت در کرج قرار می گیرد.

دسته ی سرویس ها هم به 3 زیر مجموعه تقسیم می گردد:

خدمات پایه ای (Infrastructure-as-a-Service : IaaS) : وقتی خدماتی که ارائه می شود شامل پردازش ابری، پهنای باند شبکه ای یا سیستم های همتراز باشد، به آن سرویس خدمات پایه ای می گویند. یکی از مثال های این مورد سرویس خدمات اینترنتی آمازون (Amazon’s web services) است.

خدمات زمینه سازی (Platform-as-a-Service  : PaaS) : وقتی فضای ابری خدماتی را ارائه می کند تا کاربران بتوانند در آن به توسعه ی نرم افزار بپردازند، به آن سرویس خدمات زمینه سازی می گویند. این سرویس زمانی کاربرد دارد که کاربران بخواهند بدون نیاز به تهیه ی سخت افزار و نرم افزار مورد نیاز، به توسعه ی نرم افزاری خاص بپردازند. یک مثال از این مورد force.com است.

خدمات نرم افزاری (Software-as-a-Service : SaaS) : معمول ترین نوع خدمات در این دسته، استفاده از برنامه ها و نرم افزارهایی است که بر روی فضای ابری قرار دارند. پرطرفدار ترین خدمات نرم افزاری در این زمینه جیمیل، Basecamp و نت فلیکس هستند.

آینده ی رایانش ابری

نرم افزارهای موبایل اطلاعات خود را در این فضا ذخیره سازی خواهند کرد. این فضا می تواند متعلق به خدماتی مانند dropbox باشد یا google drive. سرویس های پایه ای فضای ابری به نام های بزرگی همانند آمازون و یوتیوب اجازه خواهند داد. تا اطلاعات مورد نیاز را هر چه سریع تر به دست کاربران برسانند. بدون این فضا ، نصف نرم افزار هایی را که الان در اختیارمان است نداشتیم.

 اولین مورد ریسک های امنیتی است. ذخیره سازی ابری به کاربران این امکان را می دهد تا به اطلاعاتشان در هر زمان و مکانی دسترسی داشته باشند، حتی اگر در هنگام کار با آن  سیستم شان به هم بریزد و یا خراب شود.

و در نهایت می رسیم به اینترنت اشیاء، این بخش بیشتر با عنوان مه شناخته می شود. که اینترنت اشیاء آینده ی بسیار محتمل و نزدیکی است. دنیایی را تصور کنید که در آن همه ی ابزارهای الکترونیکی بوسیله ی یک شبکه ی بسیار عظیم به هم متصل هستند. در آن جهان بجای این که اطلاعات به یک فضای ابری وارد و خارج شوند، به صورت مستقیم تری به اشتراک گذاشته می شوند.

لطفا به این نوشته امتیاز دهید
[کل: 1 میانگین: 5]